Jennifer: de Pegasus staat symbool voor sterkte, moed en opoffering.

Op 3 augustus 2021 kreeg ik mijn diagnose.

Ik voelde een hele grote knobbel en ben in paniek naar beneden gelopen waar mijn man tv keek. Ik liet hem voelen en hij dacht aan een cyste. Ik wist meteen: het zit niet goed.

Niet lang na mijn onderzoeken werd ik gebeld door het ziekenhuis. De man aan de andere kant van de lijn zei dat ik borstkanker had. In paniek liet ik de telefoon vallen, ik was niet meer aanspreekbaar.

Diezelfde week kreeg ik een mri en weet ik wat voor afspraken. Omdat ze in mijn oksel niks zagen zeiden ze: we doen een operatie en 20 bestralingen maar we gaan wel de poortwachter op kweek zetten. Helaas kwam ik van een koude kermis thuis… ik had uitzaaiingen in mijn lymfeklier. Dus ik kreeg een heel ander gesprek, nu kwam ook de chemo aan bod. Ook dat gesprek was net alsof ik naar een leraar wiskunde zat te luisteren. Uiteindelijk kwam het erop neer dat met chemo ik 90% kans had er over 10 jaar nog te zijn en zonder 70%. Ik zei dus ja niet wetende wat me te wachten stond. Ik fietste door de operatie en de bestralingen heen maar de chemo pffff die eerste 4 kuren waren zo heftig!

Mijn dieren zijn enorm belangrijk maar mijn paard kon ik bijna niet benaderen tijdens die eerste kuur. Hij is heel sensibel en hij voelde mijn pijn en onmacht. De tweede kuur ging fout, die liep subcutaan waardoor het hele ziekenhuis op zijn kop stond. Toen moest ik 3 dagen spoelen met een antidotum. Hierna was ik niet meer te prikken en heb toen een pick lijn gekregen. De volgende kuren verliepen aardig en ik knapte alweer wat op. Ik bleef alleen zoveel pijn houden in mijn borst. Toen raadde de wijkverpleegkundige aan naar een onco fysio te gaan. Dat was de allerbeste tip want ook al deed de fysio pijn, ik knapte wel op. Ik ging sporten en werd steeds fitter!

Ik vertrouw mijn lijf niet meer. Elke steek denk ik oh nee…De angst blijft. Dat wordt minder maar verdwijnt nooit helemaal denk ik.

Ook ergens binnen stappen doe ik niet meer zomaar. Ik duw meestal mijn man of iemand eerst naar binnen. Ik bleef eerst thuis maar durf nu langzaam weer naar buiten en leuke dingen te ondernemen. Ik heb ook afscheid van mensen genomen.Ik heb mensen gezien waarvan ik het niet verwachtte en mensen niet gezien of gehoord waar ik het juist van had verwacht.

Wat ik heb geleerd? Dat grijs ook mag, het is niet altijd zwart of wit. En nee is ook ok. Huilen mag, je hoeft niet altijd te lachen.

Mijn tattoo is een Pegasus met een Ribbon erom heen gewikkeld. Dit verwijst naar borstkanker en is heel subtiel gedaan omdat het in eerste plaats voor mezelf is.

Alleen als je het weet zie je het. De tattoo symboliseert echt hoe ik mij het afgelopen jaar heb gevoeld 

Ik laat mezelf zien deze maand. Ik wil heel graag vrouwen bewust maken van deze ziekte en het taboe doorbreken. Je mag erover praten, het is geen geheim!