Vorig jaar kreeg ik mijn diagnose; ik ontdekte een knobbel.

Tussen het doorsturen vanuit de huisarts en de diagnose zaten 3 dagen. Een diagnose die keihard binnenkwam: niet hormoongevoelige en niet erfelijke Triple negatieve borstkanker graad 3 met uitzaaïngen naar 8 lymfeklieren. "Pech" dus. Vanaf dat moment ga je een achtbaan in waar je niet meer uit kunt. Vanwege mijn leeftijd en variant BK is er direct gestart met de hoogst mogelijke doseringen chemo.

Eerst 4 AC kuren, daarna nog 12 kuren met carboplatine en taxol. Hiervan heb ik er uiteindelijk 11 gehad waarvan de laatste 3 gereduceerd naar 75% omdat mijn lichaam compleet kapot was en de ene acute opname met acute infecties volgde na de andere. 6 weken na de laatste chemo ben ik geopereerd. Uit de MRI die voor de operatie werd gemaakt kwam naar voren dat er geen tumormassa meer zichtbaar was en er werd besloten de operatie borstbesparend te doen. Het  volledige tumorbed van 7x7x3 cm werd weggehaald, net als 2 lymfeklieren.

Binnen een week kwam het rapport van de pathaloog binnen: geen losse tumorcellen meer te vinden in het weggenomen weefsel; iets wat we van te voren nooit hadden kunnen denken bij deze diagnose! Vanwege de complete 100% pathalogische respons werd besloten dat ik geen chemo in pilvorm meer nodig had. Wel kreeg ik nog 15 boosterbestralingen. Ik ben vanuit meerder hoeken bestraald, dus ook van onder mijn rug, en als ik terugkijk vond ik de bestralingen denk ik wel het zwaarste onderdeel van het traject. Het volledig bestraalde gebied was compleet verbrand, inclusief open brandwonden op mijn borst en in mijn oksel wat me menig moment heeft laten huilen van de pijn. Nu, een jaar na mijn operatie en 8 maanden na mijn laatste bestraling, staat mijn eerste controle scan gepland. Een heel spannend moment!

De relatie met mijn lichaam is niet veranderd. Mijn lichaam zelf wel uiteraard. De behandelingen hebben hun sporen achtergelaten, zowel aan de buitenkant als inwendig. Ook ben ik door de chemo's vanuit het niets vol de overgang in geschoten wat de vorm van mijn lijf enorm heeft veranderd. Toch probeer ik lief te zijn voor mijn lijf want het heeft wel heel wat weten te doorstaan en daar ben ik dankbaar voor. Dat dat lijf er wellicht iets anders uitziet dan voorheen is jammer en iemand die dat niet aanstaat; sorry maar your loss. Uiteraard heeft mijn veranderde lijf wel invloed op sociale activiteiten. Zo is mijn energie level niet wat het geweest is en kan ik lichamelijk gewoon bepaalde dingen niet meer. Maar die probeer ik dan weer te veranderen in dingen die ik wel kan. Denken in oplossingen en niet in beperkingen is wel één van mijn motto's!

Hoe mijn toekomst gaat zijn weet ik niet. Maar dit geldt voor iedereen; of je nu kanker hebt (gehad) of niet. Uiteraard blijf ik de controles wel erg spannend vinden en zit er stiekem toch altijd een klein stemmetje in mijn achterhoofd wat zegt: "wat als"...Maar ik probeer hier niet teveel bij stil staan en vooral te genieten van het leven en in het nu te leven. Bij mij is het glas altijd half vol, no matter what.

Carpe fucking Diem!

Leef en geniet. Pluk die dag en sta eens wat vaker stil bij de kleine dingetjes in het leven. Het zonnetje wat schijnt. Dat vogeltje dat fluit. Dat kopje koffie met iemand die je dierbaar is. Dat zijn uiteindelijk de momenten die er toe doen.

In slechte tijden leer je mensen pas echt kennen en dat is in mijn geval niet anders geweest. Ik ben verrast door mensen dat ze er dag in dag uit voor me waren, de hulp die werd aangeboden etc. Maar ook ben ik mensen kwijt geraakt zoals mijn beste vriendin van ruim 30 jaar. Naar een reden ga ik niet raden want die weet zij alleen. Maar dat mensen hun "true colors" laten zien tijdens ingrijpende gebeurtenissen is een feit en ergens is dat ook fijn, hoe verdrietig ook. Je weet namelijk ook direct waar je aan toe bent en het werkt verhelderend. Waar ik voorheen nog vooral de pleaser was en iedereen tevreden wilde houden, neem ik nu makkelijker afstand van mensen die mijn geen energie opleveren en alleen maar kosten. Pijnlijk, daar niet van, maar dat heb ik wel geleerd.

Ik sta helemaal achter het idee van GRIP en er rust nog zoveel taboe op verschillende onderwerpen en dat is jammer en niet nodig. Door mijn verhaal te delen hoop ik andere vrouwen tot steun te zijn.